In september 2019 reisde ik door Japan. Een lang gekoesterde wens: een reis dwars door het land van mystiek en ondoorgrondelijke gebruiken.
Dag 11: Eilandbeleving
De stad Hakodate (280.000 inwoners) is de eerste grote stad die je vanaf het hoofdeiland van Japan, Honshu, op Hokkaido tegenkomt. De hogesnelheidstrein SHINKANSEN komt na 54 km tunnel onder de zijarm van Japanse Zee, de Tsugaru Straat, weer letterlijk boven water en wel op het eiland Hokkaido.
Hakodate is een stad met wisselende gezichten.
De trein mist echter Hakodate op enkele kilometers. Om van het eerste SHINKANSEN-station op Hokkaido naar Hakodate te komen, is nog een klein half uurtje treinen nodig. De reden dat de SHINKANSEN Hakodate links laat liggen is het plan om de hogesnelheidslijn naar de hoofdstad van Hokkaido Sapporo (2 miljoen inwoners) door te trekken. Om de lijn zo recht mogelijk te houden, en dus de snelheid zo hoog mogelijk, is een bochtje naar Hakodate onwenselijk.
Het zal nog tot 2030 duren voordat dit 280 kilometer lange traject gereed is. Dat de bouwtijd minimaal 10 jaar bedraagt ligt aan de bergachtige omgeving. De trein zal door tientallen tunnels moeten om de snelheid erin te houden.
Een deel van Hakodate is tamelijke armoedig.
De treintocht onder de Japanse Zee duurt zoals gezegd dus 54 kilometer. Spectaculair is het feit dat de tunnel 240 meter onder de zeespiegel ligt. De zee is daar 140 meter diep, dus de tunnel ligt nog 100 meter dieper in de zandbodem. Voorlopig mag de SHINKANSEN er ‘maar’ 160 km/u om de containers van de vrachttreinen, die ook in dezelfde tunnel rijden, niet van de trein te blazen.
Hakodate is een vissersplaats. Nu is in Japan hoe dan ook niet aan vis te ontkomen, maar in Hakodate is alles op de menukaart vis. En in alle varianten. Wie van vis houdt, zal bij al die nog levende kleine monsters in de aquaria bij de visstalletjes het water wellicht in de mond lopen. Bij mij roept het een diep verlangen naar een bord met groente en piepers op.
Het oude verdedigingfort Goryōkaku.
Hakodate is een aanleghaven voor de talrijke cruiseschepen rond Japan. Het station van de stad ligt dicht bij de haven en doet dan ook meer dienst als toeristenwinkel dan als station.
We staan met een net aangekocht broodje in de hal van het station. Ik zoek mijn Japan Railpass. Het zweet loopt langs mijn rug. Ineens spreekt een vrouw mij aan. ‘Oh, ik hoor Nederlands. Wat lekker. Dat heb ik al zo lang niet gehoord. Ik zit op een cruise met veel Amerikanen.’ Ik mompel iets dat ik helaas nu de trein moet halen, wat niet gelogen is. ‘Oh dat is pas echt reizen’, antwoordt ze. Ik bevestig dat en ik been naar de incheckpoortjes.
Hakodate is een vissersplaats en dat is hier goed te merken.
Hakodate was in het midden van de 19e eeuw al een belangrijke internationale handelshaven. De Amerikanen, Engelsen en Russen deden hun invloed gelden in de stad. De Japanners breidden in die tijd hun territorium naar het toen nog onafhankelijke eiland Hokkaido uit, uit angst dat de Russen zouden binnenvallen. Ook tijdens de Tweede Wereldoorlog werd nog voor een Russische invasie gevreesd. De atoombom op Hiroshima maakte een einde aan de oorlog en daarmee aan de Russische invasieplannen. Een oud fort Goryōkaku, nu een historisch park, herinnert nog aan het roerige strijdtoneel dat het eiland in de tijden van de shoguns was.
Kerken van alle geloven komen samen op een kruispunt.
In het oude en sjieke gedeelte van de stad, aan de voet van Hakodate Mountain, zijn alle buitenlandse invloeden nog zichtbaar. De oude Britse ambassade ligt er, met een heuse maar vervallen tearoom. Op de vier hoeken van een en hetzelfde kruispunt liggen de Russisch orthodoxe kerk, de Anglicaanse kerk, een tempel en een christelijke kerk.
Na een dag in deze stad met een bewogen geschiedenis, gaat een treinrit van vier uur ons morgen naar de hoofdstad Sapporo brengen.
[/newsletter_lock]
